Chapter 17

Ciągnęłam za sobą walizkę, przeklinając w duchu, że nie chciałam jechać windą. Jak dla mnie za długo musiałam na nią czekać, niestety ja do cierpliwych ludzi nie należę. Ciesząc się niezmiernie, że dotarłam na właściwie piętro z przyspieszonym oddechem, szybkim krokiem podeszłam do dobrze mi znanych drzwi. Nacisnęłam klamkę, ale ona nie ustąpiła. Zadzwoniłam dzwonkiem, ale odpowiedziała mi cisza.

- Serena! – podniosłam lekko głos pukając w drzwi, ale dalej nie doczekałam się żadnego odzewu. – Serena wiem, że jesteś w środku otwórz! – warknęłam waląc pięścią w drzwi. W końcu usłyszałam po drugiej stronie jej kroki i szczęk zamka.

- Co tak długo? – zapytałam, bez zaproszenia wchodząc do środka.

- Jakoś nie miałam ochoty z nikim rozmawiać – burknęła i poszła w swoich dresach przed telewizor.

- Co się stało? – zapytałam porzucając walizkę i idąc za nią. Dziewczyna jednak wzruszyła tylko ramionami. – To po co mnie tu ściągałaś aż z kanady? – zapytałam chcąc wyciągnąć z niej jakiekolwiek informację.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś? – zapytała oskarżającym tonem nawet nie patrząc na mnie.

- Czego ci nie powiedziałam? Że wyjeżdżam z chłopakami do kanady? Wiedziałam, że ty…

- Nie o to mi chodzi – przerwała mi gwałtownie.

- No to o co? Nie jestem do cholery wróżką! – krzyknęłam zirytowana całą sytuacją. Dziewczyna pochyliła się i rzuciła we mnie gazetą leżącą na stoliku. Spojrzałam na okładkę, gdzie był zespół, aby później otworzyć na właściwej stronie artykułu. Od razu mój wzrok przyciągnął jedno zdjęcie, które zostało zrobione w domu dziecka. Dan Badners podający sobie rękę z Liamem. Człowiek, który krył moją mroczną przeszłość i człowiek którego spotkałam właśnie tam po latach.

- Serena… - jęknęłam – Nie chciałam ci mówić, bo wiem żebyś się zdenerwowała, a po co wywlekać przeszłość…

- Ja powinnam się to dowiedzieć od ciebie, że tam był, a nie z gazet. Jak to w ogóle się stało, że on tam jest dyrektorem? – spojrzała w końcu na mnie pytającym spojrzeniem.

- Nie wiem, rozmawiałam z nim, ale… - odezwałam sobie przypominając sobie naszą wymianę zdań w łazience.

- Rozmawiałaś z nim?! – krzyknęła głośno zasysając powietrze do płuc.

- Tak – przyznałam się nie widząc sensu zaprzeczać.

- Wyjdź – powiedziała zimnym głosem. – Powiedziałam wyjdź! – krzyknęła kiedy się nie ruszyłam. Komenda jednak mnie otrzeźwiła podniosłam się z fotela i ruszyłam do drzwi, ale gdy już miałam nacisnąć klamkę usłyszałam huk tłuczonego szkła. Pobiegłam do salonu i zastałam Serene między odłamkami szklanki, wpatrującą się we łzami w oczach w telewizor. Podążyłam za jej przykładem przysłuchałam się spikerce. 

-„ Znalezione ciało w pobliżu dawnego domu dziecka w pobliskim jeziorze należy prawdopodobnie do młodej dziewczyny, która uciekła stamtąd kilka lat temu wraz z dwoma jej przyjaciółkami, jednak ich losy nadal są nie znane. Policja rozpoczęła dochodzenie w tej sprawie, z tego co się dowiedzieliśmy mówi się, że to zabójstwo. Nie zechciano jednak udzielić więcej informacji dla dobra śledztwa…”

- To ona? – zapytała płacząc już Serena.

- Nie wiem – odpowiedziałam wstrząśnięta – Nie możemy być pewne, to może być czysty przypadek, podobny ale… - mówiłam co mi ślina na język przyniesie byle tylko uspokoić jakoś blondynkę.

- To ona – wyszeptała tym razem pewnie robiąc krok w tył.

- Serena nie panikujmy, przecież oni nic nie wiedzą – kontynuowałam spokojnie.

- Ale się dowiedzą, znaleźli ciało to znajdą i dowody – powiedziała przez płacz – Dan obiecał… - jęknęła jeszcze zanim jej głos kompletnie się załamał.

- On nie mógł tego przewidzieć, doskonale o tym wiesz.

- Ale to wszystko zaczyna się od początku, wystarczy że on się pojawił i znowu się wszystko wali! – krzyknęła zrozpaczona i osunęła się po ścianie płacząc.

- Jestem! – zawołał ktoś wesołym głosem wchodząc do mieszkania, obróciłam się i zastałam uśmiechniętą twarz blondyna z której gdy się rozejrzał zniknęła cała radość.

- Co tu się dzieje? – warknął patrząc na mnie gniewnie i podchodząc do Sereny, ta jednak zanim zdążył do niej dojść podniosła się i uciekła do swojej sypialni.

- Możesz mi to wytłumaczyć? – zapytał wskazując zdezorientowany na drzwi. – Zrobiłaś jej coś?

- Zwariowałeś?! Ja nic jej nie zrobiłam! – krzyknęłam poirytowana takim oskarżeniem – Zresztą to nie twoja sprawa! Więc trzymaj ten swój wścibski nos z daleka! – Niall już miał zamiar coś powiedzieć, ale zadzwonił mój telefon, spojrzałam na wyświetlacz i ujrzałam nieznany numer. Przełknęłam ślinę, mając złe przeczucia, ale nacisnęłam zieloną słuchawkę.

- Witaj Rose – powitał mnie głęboki głos, który dobrze znałam.

- Czego chcesz Dan? – warknęłam do słuchawki jednocześnie odchodząc po za zasięg słuchu Horana.

- Chyba słyszałaś co się stało, musimy się spotkać – odpowiedział mi – Jestem akurat w Londynie, przyjdź razem z blondyną do mojego hotelu…

- Wolę publiczne miejsce – przerwałam mu stanowczym głosem – Będę sama.

- Jaka stanowcza – zaśmiał się szyderczo.

- Restauracja Blue przy Hyde Parku za pół godziny – odpowiedziałam tylko i rozłączyłam się. Nie mogłam dać się mu sprowokować, ani dać sobą pomiatać, nie byłam tą samą osobą co parę lat temu, a on musiał to wiedzieć, bo inaczej będzie starał się wykorzystać każdą moją choćby najmniejszą słabość przeciwko mnie.

- Wychodzę – poinformowałam blondyna przychodząc do salonu.

- Co? Jak możesz teraz tak wyjść? – zapytał zastawiając swoim ciałem mi drogę do wyjścia.

- Niall to ważne – burknęłam starając się go ominąć, ale bez skutku.

- Ważniejszy jest dla ciebie jakiś facet, niż twoja przyjaciółka?

- Wierz mi chętnie bym tu została, ale nie mam wyboru – jęknęłam patrząc na swój zegarek.

- Pojadę z tobą – oznajmił nagle, a ja zmarszczyłam brwi.

- Co?! Nie! Nie możesz… to niebezpieczne i… - zaczęłam się jąkać próbując odwieść go od tego pomysłu.

- Niebezpieczne? Co wyście się wplątały? – pytał dalej, ale ja nie zamierzałam odpowiedzieć zapadła więc głucha cisza.

- Słyszysz? – zapytałam po chwili.

- Rose nie zmieniaj tematu – przekręcił oczami, ale ja szybkim krokiem szłam już do pokoju Sereny – Co ty odwalasz? – odezwał się blondyn idąc za mną. Jej sypialnie jednak zastałam pustą.

- Serena? – zapukałam w drzwi łazienki, ale odpowiedział mi cichy płacz, więc wszedłem do środka i zobaczyłam to co się obawiałam. Blondynka siedziała z zakrwawioną żyletką w ręku.

- Przepraszam Rose – jęknęła cicho tak jak zawsze, kiedyś gdy zawsze ją znajdowałam gdy się cięła. To znowu wróciło.

- Cii… już dobrze – przytuliłam ją do siebie delikatnie wyciągając narzędzie z jej drżącej dłoni. Drugą głaskałam ją delikatnie po włosach starając ją uspokoić. Zerknęłam na blondyna, który stał w drzwiach blady jak ściana, nie wiedząc co zrobić.

- Rose, ja nie chciałam, ale boje się nie chcę, żeby znowu… - przerwała, gdy się jeszcze bardziej rozkleiła.

- Nic już nie mów. Będzie dobrze, obiecuje ci to. Zrobię wszystko, aby tak było…

Przekroczyłam próg restauracji odważnie unosząc głowę. Rozejrzałam się i w kącie pomieszczenia zauważyłam Dana.

- Tak się mnie boisz, że potrzebujesz ochroniarzy – prychnęłam sarkastycznie mierząc ich obydwóch pogardliwym wzrokiem. Jego towarzysz był łysy i postawnej postury, ubrany na czarno śledził każdy mój ruch.

- Rose, jak dobrze cię widzieć – uśmiechnął się szeroko – Siadaj zamówiłem ci już kawę – wskazał na kubek przed nim. Ignorując go usiadłam naprzeciw niemu, ale nie zamierzałam nawet dotknąć tego co mi zamówił, jakoś nie miałam pewności, że tam mi nic nie dosypał.

- Przejdźmy do rzeczy – warknęłam przenosząc znacząco wzrok na jego towarzysza.

- Przeszkadza ci mój kolega? – zapytał kpiąco znowu mnie prowokując.

- Albo on wyjdzie albo ja – zaszantażowałam go, a ten westchnął głęboko i machnął ręką, aby jego ochroniarz mógł odejść.

- Zmieniłaś się Rosemarie – westchnął głęboko, a ja zdusiłam w sobie chęć, aby nie wydrapać mu oczu, nienawidziłam jak ktoś używał mojego pełnego imienia.

- Dan ja nie mam czasu na twoje gierki – przewróciłam oczami.

- Wiesz dla czego do ciebie zadzwoniłem? – zapytał pochylając się nad stolikiem mówiąc ciszej.

- Wiem – przytaknęłam też się zbliżając, aby nikt nas nie usłyszał, ale to chyba nawet nie było możliwe wśród gwaru wokół nas.

- Policja zaczyna węszyć, to tylko kwestia czasu jak do was dojdzie. Musicie z Sereną ustalić wspólną wersję wydarzeń. Ja powiem, że uciekłyście razem i tyle, reszta jest dla was.

- Co z ciałem? Mówiłeś, że go nie znajdą – zapytałam bawiąc się swoimi dłońmi.

- Woda w zbiorniku się obniżyła, nie mogłem tego przewidzieć – odpowiedział

- Może po prostu przyznasz się, że spieprzyłeś robotę i teraz wszyscy za to zapłacimy – burknęłam zirytowana. W oczach mężczyzny zalśniła wściekłość i chwycił mnie za nadgarstek, ściskając mocno ograniczając dopływ krwi do dłoni. Przełknęłam ślinę w lekkim napadzie paniki, ale nie chciałam dać po sobie poznać, że się go boję.

- Jak ktoś tu coś spieprzył to wy! – powiedział groźnie gardłowym tonem, ja zaczęłam próbować wyrwać rękę z jego uścisku, ale on zacieśnił go tylko jeszcze bardziej. – Rose nie prowokuj mnie, bo tego pożałujesz – zagroził mi i szarpnął gwałtownie moją rękę do siebie przez co wbiłam boleśnie się w blat stolika. – Trzymaj zęby na kłódkę, ja nie zamierzam po was sprzątać, a tym bardziej wylądować w więzieniu…

- Puść ją! – warknął ktoś nad nami i oboje spojrzeliśmy na wściekłego Louisa stojącego z groźną miną. Badners puścił mnie i uśmiechnął się do niego.

- Przecież my tylko rozmawiamy, prawda Rose? – zapytał posyłając mi ostrzegawcze spojrzenie.

- Oczywiście – burknęłam – Szkoda, że musimy się pożegnać… - mówiłam zbierając swoje rzeczy i popychając lekko Lou w stronę wyjścia. Gdy tylko zimne powietrze owiało moje policzki, cała adrenalina ze mnie zeszła. Poczułam piekący ból na nadgarstku i na brzuchu gdzie parę sekund temu wpijał się we mnie stolik.

- Kto to do cholery był? – podniósł głos brunet idąc za mną.

- Nie twoja sprawa – jęknęłam patrząc na czerwone ślady na mojej ręce, na której bez wątpienia pojawią się jutro fioletowe ślady.

- Coś cię boli? – zapytał nagle z troską chłopak przyglądając się mojemu grymasowi na twarzy.

- Nic mi się jest – mruknęłam spuszczając rękaw. – Skąd wiedziałeś, że tu jestem? – zapytałam próbując zmienić temat i jak najszybciej oddalić się spod restauracji.

- Niall do mnie zadzwonił, mówiąc, że masz jakieś kłopoty – wyjaśnił dostosowując się do mojego szybkiego kroku – To ten facet z domu dziecka w którym byliśmy, co on od ciebie chciał? – zapytał natychmiast, gdy skończył mówić.

- To moja prywatna sprawa – odpowiedziałam, a on pociągnął mnie za nadgarstek, abym się zatrzymała. Ale nawet jego lekkie dotknięcie sprawiło mi ból i stanęłam krzywiąc się. Louis podciągnął rękaw i opuszkiem kciuka przejechał po czerwonym śladach.

- Jeżeli tak wyglądają twoje prywatne sprawy to ja nie zamierzam tego tak zostawić – mówił cicho patrząc mi w oczy. W jego niebieskim spojrzeniu dostrzegłam troskę, ale i coś jeszcze czego zawsze mi brakowało czułość i chęć pomocy.

- Powiedz mi – szepnął cicho zbliżając się do mojej twarzy głaszcząc dłonią mój policzek. W tej chwili chciałam wszystko z siebie wyrzucić, całą moją przeszłość mu opowiedzieć. Cały ból przelać, byle tylko nie dusić go wiecznie w sobie, ale nie mogłam tego zrobić. Ta sytuacja była zbyt niebezpieczna, a ja nie mogłam go w to wciągnąć, bo gdyby coś poszło nie tak i on poniósłby konsekwencje. A nie mogłam by mu tego zrobić, to są moje demony i nawet mojemu większemu wrogowi nie życzyłabym, aby był w takiej sytuacji jak ja.

Chłopak był już kilka centymetrów ode mnie, a w moich oczach zalśniły łzy.

- Nie! – krzyknęłam i odepchnęłam go od siebie. Obróciłam się i nie patrząc za siebie ruszyłam swoją ścieżką, pewnym krokiem zbierając siłę, aby pokonać to co na mnie czekało… 

__________________________________________________ 

Przepraszam was bardzo za moją te wszystkie opóźnienia, postaram się poprawić i zrekompensować jakoś to, że tak długo mnie tu nie było ;D 

Przeszłość Rose ciągle w tajemnicy, ale coraz bardziej ona się rozwiewa w następnym rozdziale będziecie więcej trochę już wiedzieć, więc cierpliwości ;P 

Dobra wiadomość jest taka jak już wspominałam wczoraj ZAŁOŻYŁAM NOWEGO BLOGA! Spokojnie o tym nie zapomnę ;) 

Wkrótce pojawi się prolog, więc zapraszam was bardzo ;D 

Prison of Darkness 

Katy_BooBear