Chapter 1

- Cholera jasna - warknęłam do siebie znowu się spóźnię. Wleciałam z mieszkania jakby się paliło i ruszyłam szybkim krokiem w stronę stacji metra. Szłam tak szybko jak pozwalały mi moje szpilki ale już po paru metrach zaczęłam żałować, że je ubrałam. Gdy wychodziłam za zakrętu z potężnym uderzeniem wpadł we mnie jakiś chłopak. Straciłam równowagę i zahaczając obcasem o krawężnik wpadłam prosto do kałuży. 

- O sorry - powiedział głupio się śmiejąc chłopak. Wściekłość we mnie zawrzała. Wpadł na mnie gnój i jeszcze bezczelnie się śmieje. 

- I z czego się cieszysz barani łbie ! - krzyknęłam pierwsze co mi na myśl przyszło patrząc na jego owcze loki. Podniosłam się z ziemi szybko i zauważyłam ze obcas mi się złamał to już przelało czarę. 

- Okres masz ? Co się tak drzesz ? - powiedział głupkowato się ciesząc obracając się ode mnie i idąc dalej. Zdenerwowana zdjęłam poszkodowanego buta i rzuciłam celując w głowę owcy.  But niestety lekko chybił, ale trafił w plecy. 

- Pojebało cię do końca ? - wrzasnął obracając się. 

- Spierdalaj lepiej bo dostaniesz drugim butem ! 

- Wariatka ! - odkrzyknął i ruszył chodnikiem w swoją stronę. 

Spojrzałam na zegarek właśnie była 9.00 czyli moje metro właśnie odjeżdżało beze mnie... 

* 

Spóźniona ponad pół godziny wpadłam w końcu do restauracji, zamierzałam udać się od razu przebrać w mój roboczy mundurek kelnerki ale niestety nie było mi to dane. 

- O panna O'Donnell w końcu raczyła się zjawić - powiedział ironicznie Mark, mój szef łysiejący facet do czterdziestce, zawsze ubrany we swoją flanelową koszulą w której pocił się jak świnia - Chodź tutaj - dodał widząc że od razu zmierzyłam zmienić kierunek gdy go widziałam. 

- O co chodzi ? - zapytałam od niechcenia. 

- Jeszcze się pytasz ? Spóźniłaś się znowu - podkreślił wyraźnie ostatni wyraz. 

- Oj tam raz każdemu może się zdarzyć - powiedziałam krążąc wzrokiem po lokalu byle tylko nie patrzeć na jego olbrzymi piwny brzuch wyglądający jakby był w 9. miesiącu ciąży. 

- Raz ? Ty się spóźniłaś siedem razy pracując tutaj tydzień. Albo nie przepraszam osiem bo na rozmowę kwalifikacyjną też się spóźniłaś - mówił plując przy tym na około siebie. 

- Obiecuję to był ostatni raz, dzisiaj po prostu jakiś baran z owcą na głowie ... 

- Tak jestem przekonany, że to ciekawa historia - powiedział przerywając mi - Ale nie mam ochoty tego słuchać. Zwalniam cię. - powiedział i obrócił się do mnie plecami idąc na zaplecze. 

- Co ?! Nie możesz ! - krzyknęłam oburzona drepcząc za nim. 

- Owszem mogę i właśnie to zrobiłem - odpowiedział idąc dalej nie zwracając na mnie uwagi. 

- Ale ja obiecuje więcej się nie spóźnię, niech mnie pan wysłucha - mówiłam pokornie nawet odważyłam dotknąć się jego spoconej ręki aby go zatrzymać. 

- Rose to nie chodzi o tylko o spóźnianie są wiecznie na ciebie skargi od klientów, jesteś nie uprzejma i ... 

- A jak ja mam być uprzejma jak mi się na cycki patrzy zboczeniec - przerwałam mu od razu. 

- I masz niewyparzony język - dokończył jakby nigdy nic. 

- Każdy ma jakieś wady ja panu nie wytykam swoich - argumentowałam dalej. 

- Tu nie chodzi o twoje wady ty po prostu nie nadajesz się do pracy z ludźmi ... - po tych słowach było dla mnie za dużo w dupie mam taką pracę.

- A pan się niby nadaje ? Tak się pan poci, że przy takim smrodzie nic tylko się zrzygać ... 

- Rose ! - krzyknął patrząc na mnie wściekłym wzrokiem. 

- Przepraszam bardzo ale prawdę mówię, dezodorant dobrze by panu zrobił. 

- Wyjdź - powiedział stanowczym głosem, przewróciłam teatralnie oczami ale udałam się do wyjścia. 

- Chodziarz wiesz co dezodorant i tak ci nie pomoże - powiedziałam głośno przez cały lokal, że każdy klient się obejrzał. Mark tak się zaczerwienił że prawie był purpurowy. Ja zadowolona z siebie wyszłam z restauracji.  

Ledwo wyszłam zadzwonił mi telefon. Spojrzałam na wyświetlacz okazało się że to Serena wcisnęłam zieloną słuchawkę. 

- Słucham - odezwałam się pierwsza. 

- Jesteś w pracy ? - zapytała od razu przechodząc do rzeczy. 

- Nie właśnie wyleciałam - odpowiedziałam idąc powoli chodnikiem w stronę domu. 

- Co znowu ? - zapytała zdziwiona - Tu już druga praca z której wyleciałaś w tym miesiącu. 

- Trzecia - poprawiłam ją - Zapewne zapomniałaś o mojej jednodniowej pracy z sklepie z ubraniami z której wyleciałam bo powiedziałam jakiejś babie że wygląda jak szafa trzydrzwiowa która ma ochotę wybuchnąć, a okazało się że to właścicielka sklepu. 

- Nie ogarniam jak ty możesz obrażać tych ludzi ot tak po prostu ... 

- Po prostu nie mogę się powstrzymać od głośnego komentarza a oni za bardzo biorą je do siebie ... - wyjaśniłam patrząc na zachmurzające się niepokojąco niebo.  

- Nawet nie chce wiedzieć za co tym razem cię wywalił - stwierdziła głośno wzdychając. 

- No to nic ci nie mówię lepiej mi powiedz po co dzwonisz, bo chyba nie z gratulacjami za to że znowu jestem bezrobotna. 

- Właściwie to dobrze się składa, że pracy nie masz... - prychnęłam przerywając jej. 

- To się nazywa przyjaciółka ... 

- Nie o to chodzi, przyjdź do mnie jesteś mi potrzebna -westchnęłam przeciągle na jej słowa. 

- Muszę ? - zapytałam. 

- Tak musisz widzę cię u siebie za 15 minut - zakomunikowała i się rozłączyła. 

Znów skazana na metro udałam się na stację. Jak na złość oczywiście się rozpadało ale co się dziwić Londyn w końcu.

- Wyglądasz jak gówno – skomentowała Serena gdy otworzyła mi drzwi. Cała mokra weszłam do jej mieszkanie nie zważając na to jak się krzywi gdy ochlapałam jej całą podłogę.

- Dzięki – odpowiedziałam sarkastycznie – To tylko i wyłącznie twoja zasługa. Ty kazałaś mi się tu tłuc przez pół miasta.

- Ale nie bez powodu – stwierdziła gdy ściągałam buty.

- No mam nadzieję inaczej bym tu nie przyszła – trafnie zaznaczyłam przechodząc do jej salonu.

Miała duże mieszkanie w porównaniu do mojego które i tak ja ledwo dawałam rade spłacić. Serena była stylistką dość znaną w Londynie mimo swojego młodego wieku. Ta praca dawała jej stałe zarobki które pozwalały jej żyć na wysokim poziomie. Razem znamy się od pięciu lat, poznałyśmy się w sierocińcu ale to temat na inną okazję …

Weszłyśmy do jej nowocześnie urządzonego salonu i od razu klapałam na czerwony fotel.

- Pomoczysz mi fotel – mruknęła pod nosem.

- Wyschnie – odpowiedziałam wzruszając ramionami – Powiedz mi lepiej po co mnie tu ściągnęłaś ? – blondynka przycupnęła na drugim fotelu bawiąc się swoimi dłońmi.

- Potrzebuję twojej pomocy – powiedziała cicho.

- Co się stało ? – powiedziałam poważnym tonem od razu prostując się na fotelu. Od zawsze pomagałam Serenie jak tylko mogłam była dla mnie jak siostra poszłabym za nią w ogień.

- Nie to nie o to chodzi – powiedziała wstając i nerwowo chodząc po pokoju.

- To o co ? – zapytałam znów niedbale rozwalając się na fotelu.

- No, bo w naszej firmie był taki konkurs, znaczy jest … nagroda to wyjechać w trasę jako stylistka zespołu … - zaczęła plątać

- Do rzeczy, do rzeczy – ponaglałam ją.

- No i każda stylistka z firmy miała zgłosić jedną modelkę do tego konkursu i ja o tym zapomniałam i nie była przygotowana ale miałam twoje zdjęcie, nabazgrałam ci CV  i zgłosiłam ciebie – skończyła na jednym wydechu, ledwo skończyła wybuchłam głośnym śmiechem.

- I z czego się śmiejesz ? – zapytała zdezorientowana.

- Przecież to jasne, że nie wygram co się przejmujesz.

- W tym problem zostałaś wybrana do finałowej trójki – po tych słowach uśmiech zszedł mi z twarzy.    

*** 

No i pierwszy rozdział jak widzicie Rose jest dość specyficzna, ale mam nadzieję że wam się spodoba. Liczę na wasze komentarze było by miło gdybyście zostawili swoją opinię, no bo chodzi właśnie tu oto żeby blog się wam podobał a jeżeli się nie podoba to nie mam sensu go pisać. 

Kiedy następny rozdział to nie wiem powiem tak jak mi się zachce :P Do następnego ;D 

Katy227