Chapter 8

Gdy ludzie chcą rozładować swoją złość robią różne rzeczy. Jedni malują, drudzy słuchają muzyki, a inni muszą się po prostu wywrzeszczeć. Tylko widocznie ja nie należę do tych zwykłych ludzi. Ubrana w szary dres otworzyłam mosiężne metalowe drzwi i weszłam do środka. Owinął mnie zapach stęchlizny, szłam dalej nie zważając na obdrapane z farby ściany.

- Jack ! Ty stary pierniku gdzie się chowasz ? – zawołałam wypatrując mi dobrze znanego właściciela tego budynku. Związku z tym że nie spotkałam go przy swoim biurku popijającego kawkę skierowałam się prosto na salę. Przed moimi oczami rozdzierała mi się spora przestrzeń . Pod ścianami oparte maty do ćwiczeń oraz worki bokserskie. Ale uwagę i tak przyciągał bez wątpienia zadbany ring, który najlepiej wyglądał w tej spelunie.

- No i popatrzcie kogo tu przywlokło – za ringu wyłonił się Jack, był po czterdziestce, mężczyzna jak na swój wiek bardzo dobrze się trzymał jego wiek mogły zdradzać tylko siwe włosy. Był postawnym człowiekiem, ale co tu się dziwić skoro trenował przez wiele lat boks. Zrzuciłam torbę z ramienia, która zaczęła mi ciążyć.

- Widzę, że ze słuchem już nie całkiem dobrze – uśmiechnęłam się wrednie. Jack zmierzył mnie wzrokiem i odpłacił się pięknym za nadobne.

- Widzę, że przytyło się tu i ówdzie.  – uśmiechnęłam się na te słowa, był jedynym człowiekiem z którym mogłam powymieniać sobie cięte riposty, na tym samym poziomie.

- Może przytyło, ale ciągle w formie.

- To zobaczymy. Mam dla ciebie kogoś z kim mogłabyś powalczyć dzisiaj – uśmiechnął się do mnie, powodując u siebie zmarszczki wokół ust.

- O to coś nowego. Nie wiedziałam, że ktoś tu jeszcze przychodzi – na te słowa z szatni wyszła młoda dziewczyna, która nie wyglądała na więcej niż 19 lat. Jej blond włosy były spięte w równy koczek, a różowe usta muśnięte błyszczykiem były wykrzywione w perlistym uśmiechu. Parsknęłam głośnym śmiechem.

- Z nią mam walczyć ? – zapytałam z niedowierzaniem - Jeszcze mi powiedz, że ma różowe rękawice.

- Rose ! – syknął Jack surowo – Idź się przebrać zaraz widzę cię na ringu !

Zrobiłam tak jak polecił mi Jack, przebrałam się ni włożyłam na dłonie czarne rękawice które nie jedno widziały już w życiu. Gdy wyszłam z szatni blondyna już się rozgrzewała z pomocą Jacka. Miała na sobie kask bokserski i gdy zaraz przekroczyłam linie ringu, mężczyzna rzucił mi podobny.

- Ubieraj – polecił, popatrzyłam na niego jak na idiotę.

- Nie będzie mi potrzebny  - odrzuciłam go mu z powrotem.

- Powiedziałem ubieraj – powtórzył surowym tonem wciskając mi go w dłonie. Chyba zapomniał z kim rozmawia, więc postanowiłam mu przypomnieć.

- Nie ubiorę żadnego pierdolonego kasku ! – wrzasnęłam wyrzucając go za siebie.

- Uparta krowa – syknął Jack.

- Stary pojeb – warknęłam mimowolnie, a mężczyzna zaczął się śmiać.

- Nawet nie wiesz jak mi ciebie brakowało.

- Nie przyzwyczajaj się więcej tu nie przyjdę – wyszczerzyłam się do niego. Blondyna stała z boku przyglądając się całej sytuacji, nie za bardzo ją ogarniając. Co prawda wyzywaliśmy się przed chwilą, a teraz sobie żartujemy. Jack był dla mnie jak wujek, zawsze mi mówił prosto z mostu co mu nie pasuje, a ja tak samo. Tylko on potrafił ze mną jakoś wytrzymać, chociaż nie raz tracił cierpliwość.

- Tylko później nie marudź, że nie mówiłem, że powinnaś założyć kask – ostrzegł i przeszedł na środek ringu. Podążyłam za nim tak jak i blondynka.

- Jestem Tamara – uśmiechnęła się do mnie.

- Rose – warknęłam od niechcenia.

- Ja będę sędziom – przerwał nam tą przyjemność poznania się Jack – Gracie czysto – tutaj posłał mi znaczące spojrzenie. Odeszłyśmy do swoich narożników i rozpoczęłyśmy walkę. U Tamary z marszu można było zauważyć złą pracę nóg, podskakiwała bez sensu jak pingpongowa piłeczka.

- Rose trzymaj gardę – upomniał mnie Jack, od niechcenia osłoniłam swoją twarz. Blondynka wymierzyła we mnie serię ciosów które bez trudu mogłam zablokować.

- Jack to bez sensu – jęknęłam przeciągle.

- Rose zawsze ci mówiłem, nigdy nie lekceważ swojego przeciwnika. – znów surowym tonem przypomniał mi jedną ze swoich lekcji. Westchnęłam przeciągle i naparłam na Tamarę, bez większego trudu przedostałam się przez jej blok i dostała porządny prawy sierpowy przez co znalazła się na tyłku.

- I co już koniec ? – zapytałam szczerząc się.

Blondynka chwiejąc się wstała i znowu przyjęła pozycję obronną.

- Jack, wiesz ja nie chcę jej zabić … - powiedziałam wesoło.

- Jest twarda poradzi sobie – zapewnił mnie i znowu wznowiłyśmy walkę. Tamara ciągle traciła się w swoich chaotycznych ruchach, a mnie nie mogła dosięgnąć.

- Rose słyszałem, że masz chłopaka … - zaczał Jack.

- Co ? – przystanęłam, patrząc na niego jak na idiotę.

- W gazecie ostatnio się widziałem, jak … - dalszej części zdania nie dosłyszałam, bo poczułam mocne uderzenie i mnie zamroczyło, zamrugałam parę razy i zauważyłam że leżę na ringu.

- Nigdy nie daj się rozproszyć – powiedział cwaniacko Jack.

- Wal się – syknęłam i wstałam – Walczymy dalej – spojrzałam na blondynkę spod byka.

- Na dzisiaj koniec – przerwał mężczyzna stając między nami.

- Jaki koniec ?! – oburzyłam się – Ja jeszcze z nią nie skończyłam !

- Owszem skończyłaś. Złaź z ringu. – surowo rozkazał Jack.

- Nie będziesz mi rozkazywać !

- Właśnie, że będę ! Chcesz się wyżyć, proszę bardzo ale nie tutaj. – wściekła zeskoczyłam z ringu i skierowałam się do worka, chcąc znaleźć ujście swojej złości. Nie wiem ile waliłam bezsensownie w ten worek, przelałam wszystkie negatywne emocje które trzymałam w sobie na niego. Mięśnie zaczęły mi odmawiać posłuszeństwa, a ja nie przestawałam. Worek co chwilę przyjmował inne twarze, które przez cały tydzień ciążyły na moich barkach. Poczułam piekący mnie policzek i jeszcze bardziej natarłam na worek, zła na siebie, że dałam się tak bezmyślnie podejść. Jack specjalnie mnie zdekoncentrował wiedział, że inaczej się nie poddam i doskonale to wykorzystał.

- Rose ! – usłyszałam wołanie moje przyjaciółki które zignorowałam.

- Jest przy worku, ale uważaj bez kija nie podchodź – doszedł do mnie cięższy głos który należał do Jacka.

- Słyszałam ! – wrzasnęłam do niego przez co się zaśmiał. Usiadłam na ziemi opierając się o zimną ścianę, dopiero teraz zorientowałam się jaka jestem zmęczona. Pot strumieniami spływał mi po twarzy, a mięśnie rwały mnie od nadmiernego wysiłku.

- Skąd wiedziałaś, że tu będę ? – zapytałam Serene gdy podeszła.

- Nie było cię w mieszkaniu, pracy tak jakby już nie masz, więc musiałaś być tutaj – mówiąc usiadła obok mnie – Czemu nie odbierasz telefonu ?

- Wyłączyłam go – odpowiedziałam wzruszając ramionami.

- Wiesz co się dzieje teraz w mediach ? – zapytała wskazując na gazetę z owcą na okładce.

- Mało mnie to obchodzi – powiedziałam zdejmując z czerwonych rąk rękawice.

- A powinno, bo to głównie przez ciebie. Najpierw pocałunek, później akcja ze zdjęciem, a do tego jeszcze ta nieszczęsna kolacja. Wszyscy zastanawiają się kim jesteś, a Paul jest wściekły. Kazał mi cię znaleźć, bo nie można się do ciebie dodzwonić.

- A czemu mnie oskarżasz o te zdjęcie od razu – oburzyłam się.

- Rose znamy się nie od dziś to twoja robota, ale nie zmieniaj tematu masz się skontaktować z Higginsem.

- W dupie mam tego starego capa – oznajmiłam wzruszając ramionami.

- Rose sama wpakowałaś się w te gówno to teraz nie rób fochów, weź się w garść. – nie odpowiedziałam na jej słowa, wiedziałam że ma rację, ale Rose O’Donnell nie przyznaje się głośno do swoich błędów teraz również postanowiłam nie łamać tej zasady – Wiesz, że jutro wieczorem wylatujesz z Louisem do USA.

- Czemu akurat z nim ? – naburmuszyłam się, denerwował mnie fakt że byłam mu winna przysługę i bałam się co ten niespełna umysłowo człowiek może mi zrobić. On jest nieobliczalny !

- Bo wizy wam wydadzą dopiero jutro, a Louis też musiał wyrobić sobie nową. Ja, reszta zespołu i Lou ich stylistka której będę asystować lecimy dzisiaj wieczorem – wyjaśniła pospiesznie – Jutro ma po ciebie podjechać Tomlinson razem z jakimś ochroniarzem i masz być gotowa. Rozumiesz ?

- Tak rozumiem nie musisz mówić do mnie jak do debila.

- No czasem nie mam co do tego pewności – powiedziała z uśmiechem i wstała z podłogi. Spojrzała na mnie badawczo i po chwili się zmarszczyła – Co ci się stało ? – zapytała zmartwiona, wskazując na moje opuchnięte oko.

- Blondyna mi przywaliła to nic takiego bywało gorzej – wzruszyłam ramionami, a moja dłoń powędrowała na obolałe miejsce i się skrzywiłam z bólu.

- Będziesz miała limo – stwierdziła z niesmakiem Serena.

- Trudno, bywa…

- Zakryj to jakoś jutro, bo później będą w gazecie plotki, że Harry cię pobił – zwróciła mi uwagę.

- Wisi mi to – mruknęłam obojętnie.

- Tobie może tak, ale nie zapominaj że teraz to nie jest tylko twoja sprawa – znowu mnie pouczyła.

- Okej dobra – zawołałam w poddańczym geście – Zamaskuje to jakoś.

- No to do zobaczenia w Nowym Jorku – uśmiechnęła się promiennie, pożegnawszy się wyszła z sali. Przynajmniej dobrze, że chociaż jedna z nas była z tej całej sytuacji zadowolona…   

Co mam spakować ? dobre pytanie patrzyłam na moją szafę i w końcu z nie poradności zgarnęłam wszystko z jednej półki i wrzuciłam do walizki, doniosłam jeszcze tylko kosmetyczkę, bieliznę i gotowe ! Naprawdę jeśli chodzi o ciuchy to dla mnie nie był to jakiś wielki problem, co innego to Serena, chodź i tak byłam pewna, że mnie poprzebiera. Spojrzałam na zegarek idiota się spóźnia, ale jaka to by była szkoda jakby samolot mam odleciał, aż serce mi się kraje … ach czym by było życie bez sarkazmu.

Spojrzałam w lustro moje podbite oko nie dało się ukryć nawet wszystkimi kosmetykami jakie posiadam w swoim mieszkaniu. Czyli padło na to, że będę nosić jakieś debilne okulary przeciwsłoneczne jak akurat deszcz pada … no tak tylko ja. Gdyby nie to, że obiecałam Serenie, że ukryję to limo to w ogóle w dupie miałabym opinię ludzi na mój temat.

Z zamyślenia wyrwało mnie walenie do drzwi, zanim zdążyłam zrobić krok do środka jak gdyby nigdy nic wpadł Louis.

- Gdzie masz walizkę ? – zapytał, zdziwiona wskazałam łóżko – Tylko jedna ? – zapytał rozglądając się kręcąc się w kółko.

- No tak – potaknęłam, ledwo skończyła Lou zaczął mnie popędzać.

- To już ruszaj do samochodu, spóźnimy się na samolot.

Rozejrzałam się jeszcze raz po mieszkaniu zastanawiając się czy wszystko wzięłam i wyszłam za zniecierpliwionym Louisem. Wsiedliśmy do czarnego vana i ruszyliśmy na lotnisko. W czasie jazdy Tomlinson ciągle pospieszał kierowcę, a był przy tym taki nachalny, że myślałam że ochroniarz mu zaraz przywali.

Na miejscu Lou wyleciał z samochodu jak z procy ciągnąc swój bagaż wlekłam się za nim, a ochroniarz przed nami. Ledwo przekroczyliśmy próg lotniska napadły na nas fanki.

- Idźcie przodem – zawołał ochroniarz odgradzając od nas wrzeszczące dziewczyny.

Tomlinson sprawnie prowadził nas na odprawę na której musieliśmy swoje przestać, w końcu gdy przedarliśmy się przez nią Lou chwycił mnie za rękę i puścił się biegiem. Dobiegliśmy do rozwidleń między terminalem 2, a 3 gdzie chłopak się zawahał ale wbiegł do numeru 3.

- Jeszcze my - zawołał za stewardessą która zamykała już drzwi.

- O Pan to Louis Tomlinson – zawołała podniecona.

- Dokładnie – odpowiedział brunet ze swoim firmowym uśmiechem.

- W taki razie zapraszam bardzo w ostatniej chwili zdążyliście – uśmiechała się wpatrując się jak na jakiegoś boga. Przyjęła nasze bilety nawet na nie spoglądając. Weszliśmy w końcu do samolotu gdzie opadliśmy zdyszani na nasze miejsca w samolocie.

Zapieliśmy nasze pasy i po chwili samolot wystartował.

- Serdecznie państwa witamy w imieniu całej załogi w samolocie naszych lin lecącego do Chicago – po tych słowach stewardessy zamarłam.

- Louis do cholery możesz mi powiedzieć czemu my lecimy do Chicago ?! – wrzasnęłam na cały samolot.

- O kurwa – zaklął w odpowiedzi. 

______________________________________________ 

Zacznijmy od tego, że serdecznie wam dziękuję za wszystkie wejścia które już dobijają do 10 000 ! wielki dzięki też wszystkim obserwatorom oraz za komentarze pod tamtym postem jesteście cudowni, bardzo mi miło, że przyjęliście tego bloga tak ciepło kocham was za to, a w podziękowaniu dłuższy rozdział ! Mam nadzieję że chociaż odrobinę wam się spodobał xD 

Katy227