Chapter 7

- No w końcu spóźnimy się – jęknął Louis, gdy wyszłam w końcu z sypialni. Byłam ubrana w granatową, satynową sukienkę sięgającą lekko przed kolano i dopasowane co całości buty na wysokim obcasie, zbyt wysokim jak dla mnie. Nie myślcie, że ubrałam się tak dobrowolnie.

- I jak ? – zapytała Serena stojąca obok mnie.

- Aż chciałoby się powiedzieć brałbym – odpowiedział jej Louis uśmiechając się do mnie łobuzersko.

- Widzisz jeśli z Harrym ci nie wyjdzie, masz szanse u Lou – dogryzła mi specjalnie przyjaciółka.

- Zdrajca – mruknęłam pokazując jej język.

- Spóźnimy się – znowu na zegarek wskazał brunet.

- Łap – rzuciła we mnie blondynka czarnym płaszczem.

- A dowiem się w końcu co to za spotkanie ?

- Nie – powiedzieli jednocześnie Louis i Serena i zadowoleni z siebie przybili sobie piątki.

- Jeszcze czegoś będziecie ode mnie chcieli – zagroziłam i dumna z siebie skierowałam się do drzwi.

Tomlinson zaprowadził mnie do swojego samochodu i otwarł mi drzwi od strony pasażera, nie odzywając się wsiadłam. W czasie jazdy także siedziałam cicho, ale zaczęły mnie irytować ciągłe spojrzenia bruneta na mnie.

- Przestań tak na mnie zerkać, bo jeszcze sobie pomyślę, że ci się podobam – wyparowałam w końcu.

- A co jeśli podobasz ? – uniósł wyzywająco jedną brew. On ze mną flirtował, a ja jestem dziewczyną jego przyjaciela ! Nie chociaż nie całkiem dziewczyną … no ale zawsze, wstydziłby się !

- A ja miałam cię za geja …

- Nie jestem gejem – oburzył się.

- Tak ? – udawałam zdziwioną – A wyglądasz. Powiedział ci to ktoś kiedyś ?

- Mogę ci udowodnić, że nim nie jestem – oznajmił, a ja popatrzyłam na niego jak na idiotę.

- Ciekawe jak ? – prychnęłam

- Mogę cię pocałować – wymruczał przybliżając się niebezpiecznie do mnie.

- Pacz na drogę, niewyżyty chłopczyku ! – powiedziałam odpychając go od siebie, na co głośno się zaśmiał.

- I z czego się śmiejesz ? – zapytałam oschle.

- Jeszcze kiedyś sama mnie poprosisz, a bym cię pocałował …

- Czy matka w betoniarce cię kołysała ? – zapytałam z sarkazmem.

- Nie – opowiedział.

- To była ironia idioto !

- Naprawdę ? – zdziwił się, teraz naprawdę zaczęłam się zastanawiać czy żartuje sobie ze mnie czy on jest niepełnosprawny umysłowo.

- Może skończmy tą jakże istotną konwersację …

- Dobrze – odpowiedział i zjechał na parking i się zatrzymał – Wysiadaj.

- Ale co tutaj ? – spytałam zdezorientowana.

- Tak tutaj, koniec wycieczki – mówił uśmiechając się kpiąco.

- Nie miałeś zawieść nas na spotkanie  ? – znów zapytałam przyglądając mu się.

- Ciebie nie nas – sprostował – I jesteśmy na miejscu – wskazał elegancką restaurację przed nami. Pokiwałam głową i wysiadłam. Gdy miałam już zamykać drzwi obróciłam się w jego stronę.

- Z kim w ogóle te spotkanie ? – brunet uśmiechnął się przebiegle.

- Niech serce ci podpowie – oznajmił głupkowato i odjechał z parkingu.

- Niech serce ci podpowie – mruknęłam sama do siebie. Co to do cholery w ogóle za tekst ?  Miałam serdecznie dość tego gówna. I powiedzcie mi teraz po co ja się w to pakowałam ? Po prostu moja cholerna ciekawość zawsze pakuję mnie w kłopoty. Ledwo się ten cały cyrk zaczął, a ja już mam dość, już się boję co będzie dalej. Z westchnięciem skierowałam się ciemnym parkingiem do restauracji. Weszłam do środka i od razu wzrok przyciągnął bogaty wystrój. Lokal był obszerny i wokół mnie nosiły się ciche gwary rozmów. Pomieszczenie panował przyjemny półmrok i tylko przy stolikach stały lampki. Na ścianach powieszone były ogromne lustra mające nadać lokalowi jeszcze więcej przestrzeni.

Przeszłam dalej uważnie się rozglądając za znajomą twarzą.

- Przepraszam proszę Pani – zawołał za mną starsza kobieta o blond włosach i lekkimi zmarszczkami w okolicach oczu. Była nienagannie ubrana w czarno biały strój z logiem restauracji na piersi.

- Tak ? – odezwałam się uprzejmie.

- Ma Pani rezerwację ? – zapytałam przyglądając mi się.

 - Nie … to znaczy jestem z kimś tutaj umówiona  - sprostowałam szybko widząc podejrzany wzrok kobiety.

- Z kim ? – zapytała i utknęłam. „Cholera jasna zabiję cię Louis !”. Znowu w myślach powtórzyłam sobie słowa Tomlinsona „niech serce ci podpowie”.

- Z moim …  wybrakiem serca … - skończyłam niepewnie.

- Ale proszę podać nazwisko – powiedziała służbowym tonem klepiąc w kartkę.

- Styles – zaryzykowałam robiąc krzywą minę. Kobieta zaczęła się przyglądać swojej liście i po chwili uśmiechnęła się do mnie.

- W takim razie proszę za mną – powiedziała idąc przodem, wypuściłam głośno powietrze z płuc, i skierowałam się za blondynką.

Chwilę później szłam salonem między innymi stolikami aż zauważyłam siedzącego samotnie Harrego bawiącego się komórką. Chłopak podniósł nagle wzrok  i spojrzał na mnie, dyskretnie chowając swoją zabawkę. Gdy podeszłam wstał z krzesła i przytulił mnie sztywno do siebie.

- Zaraz zjawi się kelner – powiedziała kobieta przydzielająca stoliki i odeszła. Usiadłam przy stole, owca z lekkim opóźnieniem zrobiła to samo.

- Mogę się dowiedzieć po co ta cała szopka ? – zapytałam

- To Louis ci nie mówił ? – odpowiedział zdziwiony pytaniem.

- Wyobraź sobie, że nie – warknęłam.

- To randka – wyjaśnił jak gdyby nigdy nic wzruszając ramionami.

- Jaka randka ?! – podniosłam głos ale zaraz mnie uciszył spojrzeniem.

- Jesteśmy, parą chyba nie ? To chyba powinniśmy chodzić na randki.

- Ja się na takie gówno nie pisałam – mruknęłam.

- Ty przecież doskonale wiesz, że to „gówno” – narysował w powietrzu cudzysłów – To teraz twoja praca.

Niezadowolona wydęłam wargi już nie odzywając się gdyż podszedł do nas kelner wręczając nam karty. Ujęłam jedną z nich. Brązowa oprawa ładnie ułożył mi się w dłoni. Gdy zajrzałam do środka jęknęłam.

- Nie ma tu nic normalnego ? – patrzyłam na potrawy składające się głównie z owoców morza o jakiś dziwnych nazwach.

- Co ci znowu nie podoba ? – zapytał już zmęczony całą sytuacją Harry.

- Nie lubię owoców morza – zmarszczyłam nos gdy przed oczami wyobraźni przeleciały mi małże, krewetki i oślizła ośmiornica, wzdrygnęłam się z obrzydzeniem.

- To masz problem – ucięła owca i wróciła do przeglądania karty.

- Wina ? – zapytał kelner.

- Chętnie – odpowiedziałam, bo jeśli miałam przeżyć jakoś ten wieczór to po trzeźwemu nie da rady. Chciałam podać kieliszek mężczyźnie ale moja dłoń się zawahała gdy zobaczyłam, że przede mną stoją 3 kieliszki różniej wielkości. Zdusiłam zakłopotany uśmiech i wróciłam do przeglądania karty. Na szczęście kelner poradził sobie i nalał mi oraz owcy wina i przyjął nasze zamówienia.

Gdy podał nam naszą przystawkę, spojrzałam za stół. Po lewej stronie miałam 3 widelce, a po prawej 3 noże, nad talerzem jeszcze mała łyżeczka oraz widelczyk, co strzelałam, że jest do deseru i na tym moja wiedza się kończyła. Czy to istotne z których skorzystam ? Spojrzałam znad włosów dyskretnie na Harrego i zauważyłam, że skorzystał z ostatnich sztućców od zewnątrz, podążyłam więc za jego przykładem. 

- Lecimy w weekend do stanów, ty masz lecieć z nami – mruknęła owca patrząc się w talerz. Po tym zdaniu  mój mózg zaczął intensywnie myśleć na wymówką dzięki, której miałabym się z tego wymigać.

- Nie mam wizy więc nigdzie nie pojadę – uśmiechnęłam się tryumfalnie.

- Załatwi się – burknął Harry, a z moich ust zszedł uśmiech tak szybko jak się pojawił. Zawsze ktoś musiał mi przywracać tą brutalną rzeczywistość ? Teraz nic innego nie pozostało mi jak jechać do tego obligowała mnie umowa, nie miałam innego wyjścia. Podniosłam wzrok na bruneta, który dalej nie zwracając na mnie uwagi grzebał już w swoim pustym talerzu.

- Wiesz straszny z ciebie nudziarz … - jęknęłam gdy cisza wokół nas zaczęła się piętrzyć.

- A co według ciebie powinien teraz robić co ? – warknął na mnie – Myślisz, że co dla przyjemności tu z tobą siedzę ?

Już miałam wyrzucić z siebie ciętą ripostę, którą miałam na końcu języka, ale pojawił się kelner. Podał na główne danie i odszedł. Zdenerwowana wzięłam pierwszy lepszy widelec i chciałam zabrać się do jedzenia kiedy owca głośno parsknęła śmiechem. Spojrzałam na niego spod byka.

- Nie wiedziałem, że jesteś aż tak głupia że nie wiesz jakie sztućce do czego się używa, ale jak widać twoja inteligencja nie ma granic – po jego słowach we mnie zawrzało. Wzięłam nóż który leżał obok talerza i mocno z całej siły wbiłam go w moją rybę z głośnym brzdękiem. Wszystkie oczy na sali obróciły się w naszą stronę.

- Rose ! – syknął chłopak – Nie zachowuj się jak jakieś bydło.

Te słowa przelały czarę, wzięłam kieliszek i chlusnęłam winem prosto w twarz brunetowi. Czerwone wino kapało na białą koszulę loczka robiąc na mniej paskudne plamy.

- Pieprz się Styles – warknęłam i z głośnym hukiem zasunęłam za sobą krzesło i wyszłam z lokalu mając na swoich plecach oczy wszystkich gości.  

_________________________________________________ 

Rozdział jak dla mnie jakiś taki bezpłodny czekam więc na wasze opinie ;P

Serdecznie witam nowych czytelników którzy cały czas przybywają i jak się okazuje nie tylko z polski a to dopiero radość ! 

Jeśli chodzi o mojego drugiego bloga http://party-hard-1d.blogspot.com/ to tam w tym tygodniu rozdział się nie pojawi z powodu brak czasu no i moich jutrzejszych urodzin ( hahaha tak wiem muszę się pochwalić słodka szesnastka w końcu ;D ) 

Katy227